Nietrzymanie moczu

Nietrzymanie moczu

Nietrzymanie moczu, zwane także inkontynencją, to mimowolne, niezależne od świadomej decyzji danej osoby, oddawanie moczu prowadzące do częściowego lub całkowitego opróżniania pęcherza moczowego.

Czym jest i kogo dotyka nietrzymanie moczu?

Nietrzymanie moczu można określić mianem choroby cywilizacyjnej. To dolegliwość wstydliwa i bardzo negatywnie wpływająca na jakość życia kobiety. Dokładna częstość występowania problemu jest trudna do określenia, ale szacuje się, że nietrzymanie moczu występuje u około 12% kobiet w wieku do 39 r.ż., u 44-57% kobiet w wieku 40-60 lat oraz u 75% kobiet powyżej 75 roku życia.

Głównymi przyczynami niezgłaszania lekarzowi przez pacjentki objawów nietrzymania moczu jest wstyd, brak wiedzy na temat możliwości leczenia oraz przekonanie, że nietrzymanie moczu jest naturalną konsekwencją porodu siłami natury i starzenia się organizmu.

Należy podkreślić, że nietrzymanie moczu jest zawsze nieprawidłowym objawem i wymaga oceny przez lekarza, najczęściej urologa, a w przypadku kobiety również ginekologa!

Jak klasyfikuje się nietrzymanie moczu?

Nietrzymanie moczu, jako jednostka chorobowa, jest klasyfikowane według kilku czynników. Wyróżnia się następujące typy schorzenia:

• wysiłkowe nietrzymanie moczu (WNTM) – stanowi ok 50% występujących schorzeń, charakteryzuje go niezależny od woli wyciek moczu pojawiający się podczas kaszlu, kichania, podnoszenia ciężkich przedmiotów lub w trakcie aktywności sportowej,
• naglące nietrzymanie moczu (NNTM, tzw. NTM z parcia) stanowi ok 10-15% przypadków – niezależny od woli wyciek moczu towarzyszący parciu naglącemu, czyli nagłej, niemożliwej do opanowania silnej potrzeby oddania moczu,
• mieszane nietrzymanie moczu (MNTM) – stanowi ok 30-35% przypadków, charakteryzuje go występowanie symptomów wysiłkowego i naglącego NTM.

Wysiłkowe nietrzymanie moczu – WNTM

Wysiłkowe nietrzymanie moczu jest zwykle wynikiem osłabienia lub uszkodzenia mięśni takich, jak mięśnie dna miednicy i zwieracz cewki moczowej. Może mieć różne nasilenie – małe, średnie lub duże (określane w stopniach od I–III).

Naglące nietrzymanie moczu – NNTM

Naglące nietrzymanie moczu może być spowodowane nadreaktywnością pęcherza moczowego (ang. overactive bladder – OAB), która potocznie bywa nazywana nadwrażliwością pęcherza.

Nadwrażliwy pęcherz zmusza kobietę do oddania moczu, mimo że znajduje się w nim niewielka objętość płynu. W codziennym funkcjonowaniu OAB objawia się:

• parciami naglącymi z silną potrzebą natychmiastowego oddania moczu;
• częstomoczem dziennym/nocnym będącym konsekwencją parcia naglącego;
• koniecznością oddania moczu w godzinach wypoczynku nocnego (nokturia).

U części chorych parciom naglącym nie towarzyszy popuszczanie moczu (pęcherz nadreaktywny suchy). W pozostałych przypadkach, z towarzyszącym moczeniem się, rozpoznaje się pęcherz nadreaktywny mokry.

Czynnikami wywołującymi zespół OAB mogą być nawracające infekcje układu moczowego, choroby ogólnoustrojowe, np. cukrzyca, zaburzenia neurologiczne, zmiany w dolnych drogach moczowych, styl życia (siedzący tryb życia, otyłość, spożywanie alkoholu, kofeiny, palenie tytoniu).

Co powinno Cię zaniepokoić?

• Wyciek moczu, w trakcie kichania, kaszlu, śmiechu lub wysiłku fizycznego.
• Oddawanie moczu częściej niż 8 razy w czasie dziennej aktywności.
• Mikcja więcej niż 2 razy podczas wypoczynku nocnego.
• Popuszczanie moczu przed dotarciem do toalety.
• Konieczność częstego korzystania z toalety nawet wtedy, gdy pęcherz nie jest do mocno wypełniony.

Leczenie nietrzymania moczu

Ważne jest, aby o nietrzymaniu moczu poinformować lekarza tak szybko, jak to możliwe – może być to lekarz pierwszego kontaktu lub ginekolog. Specjalista pomoże określić typ nietrzymania moczu, wykluczyć infekcję układu moczowego oraz zaproponować odpowiednie postępowanie.

Leczenie wysiłkowego nietrzymania moczu zależy od stopnia i rodzaju problemu. Zaczynamy od postępowania zachowawczego:

1. trening mięśni dna miednicy – najlepiej pod opieką fizjoterapeuty uroginekologicznego; wykształcenie prawidłowych nawyków podczas oddawania moczu i defekacji;
2. zmiana stylu życia, redukcji masy ciała w przypadku nadwagi lub otyłości, zaprzestanie palenia tytoniu , zmniejszenie ilości kofeiny, zapobieganie zaparciom
3. zaprzestanie wykonywania ciężkiej pracy fizycznej lub intensywnej treningów z obciążeniem.
4. W przypadku łagodnego WNTM – stopień I, korzyści mogą przynieść zabiegi laserowe lub z wykorzystaniem fali radiowej (RF)

Ginekologia estetyczna – Czy pomaga w terapii nietrzymania moczu?

Współczesna ginekologia przynosi wiele możliwości leczenia nietrzymania moczu. Pacjentkom zaoferować możemy szereg rozwiązań.

Zabieg z wykorzystaniem lasera

Innowacyjny laser CO2 z emisją pikselową – podczas zabiegu występuje jednoczesna emisja lasera w kilkadziesiąt punktów, ze stałą energią. Zapewnia równomierne rozłożenie wiązki lasera w każdym punkcie frakcyjnym, co wywołuje termiczne pobudzenie głębokich warstw skóry oraz skrócenie czasu rekonwalescencji.

Określona emisja impulsu termicznie stymuluje błonę śluzową, pobudzając fibroblasty do produkcji włókien kolagenowych, elastyny oraz kwasu hialuronowego. Powoduje, że włókna kolagenowe stają się krótsze i grubsze, co zwiększa napięcie tkanek. Wszystko to sprawia, że wzrasta grubość oraz napięcie błony śluzowej i elastyczność tkanek pochwy.

Pierwsze efekty są odczuwalne już po pierwszym laserowym zabiegu, jednak chcąc uzyskać optymalne efekty leczenia warto zdecydować się na kilka zabiegów, wykonywanych w 6-8 tygodniowych odstępach czasu.

Radiofrekwencja 

Radiofrekwencja jest generatorem wysokiej częstotliwości fali radiowej, przeznaczonym do głębokiego ogrzewania tkanek poprzez podniesienie ich temperatury w celu pobudzenia krążenia, zagęszczenia skóry i tkanek.

Podgrzanie włókien kolagenowych wywołuje ich skurczenie i napinanie, dzięki czemu następuje proces regeneracji. Zabieg jest bezbolesny i nie wymaga rekonwalescencji. Zaleca się wykonanie serii 3 zabiegów w odstępach 1-2 tygodniowych.

Leczenie farmakologiczne

Farmakoterapia jest opcją leczenia zachowawczego w przypadku pęcherza nadreaktywnego lub NNTM (mono/polifarmakoterapia terapia w połączeniu z postępowaniem niefarmakologicznym). W takiej terapii wykorzystuje się:

• leki antymuskarynowe (antycholinergiczne),
• leki adrenergiczne,
• dopochwową terapię estrogenami u niektórych kobiet w wieku pomenopauzalnym,
• ostrzyknięcie pęcherza moczowego toksyną botulinową (botoksem).

W razie niepowodzeniu leczenia zachowawczego lub w przypadku znacznego nasilenia objawów, rekomenduje się leczenie operacyjne. W każdym przypadku wskazania do leczenia operacyjnego oraz jego metodę ustala się indywidualnie.